تجربه ی نوشتن همیشه نشان داده که به قول فالکنر «نوشتن عرق ریزی روح» است. می نویسی و عرق می ریزد روحت، سبک می شود و دست از هرزگردی و به خطا رفتن برمی دارد. اما این راه برای همه شناخته شده نیست. کم نیستند کسانی که به هر دری میزنند تا روحشان دست نخورده باقی بماند و مرتب پی بهانه باشند تا ننویسند. در این مقاله با من همراه شو تا به شما کمک کنم که ننویسید.
برای ننوشتن راهکارهای زیادی هست.
بهترین بهانه، بی استعدادیست، یکبار بگو استعدادش را ندارم و خودت را از همه ی نوشتنی ها رها کن.
یک توصیه ی دوستانه: بهتر است این جمله را همه جا به کار نبری، چون این روزها دوستان توانمند کتاب «منحنی خلاقیت» نوشتهی «اِلِن گنت» را خوانده اند و کمتر فرد آگاه و باسوادی پیدا می شود که بهانه ی بی استعدادی را برای انجام نشدنِ کاری بپذیرد. این جمله در همنشینی های بی فایده در کافه های تاریک یا دورهمی های مناسبِ خمیازه هایِ کشدارِ خانوادگی ممکن است موثر بیفتد.
راه حل دوم: تقصیر را گردن و این و آن می اندازیم و با یک واگویه ی درونی راحت می شویم: آخ اگر مامان اجازه می داد به جای رشته ی ریاضی، انسانی بخوانم بهترین نویسنده ی حال حاضر دنیا بودم.
همیشه بی پولی جواب میدهد: حیف که پول نداشتم کلاس ثبت نام کنم وگرنه رمانم تا حالا چند جایزه ی بین المللی گرفته بود.
دانشگاه؟ اصلا فضای دانشگاه ما برای خلاقیت مناسب نبود.
اگر با هیچ کدام از اینها ارتباط نگرفتی هم می توانی مثل بقیه ادعای مشغله کنی و با یک «نمی تونم، سرم شلوغه» ی شیک تیر خلاص را بزنی و هرگز دست به قلم نبری.
می بینی این همه راه برای ننوشتن هست.
بهانه هایی برای فرار از نوشتن، برای اینکه طفره برویم و یک خاطره ی چند خطی ننویسیم.
حتی می توان برای نویسنده ها کمترین ارزشی قایل نشد و پی خرید هیچ کتابی نرفت و به زور در تمام سالهای عمر بیش از کتابهای درسی چیزی نخواند.
اگر با تمام این راهکارها آشنا هستی و هنوز هم دست به قلم نبرده ای، باید بگویم
«دلم برای روحت می سوزد».
تو که تا اینجای مقاله را خوانده ای، باید بپذیری که در ناخودآگاهت تلاشی برای نوشتن شکل گرفته که فقط خواست و توجه تو را می طلبد تا قدمی برداری و قلمی دست بگیری و برای روحت فرصتی ایجاد کنی تا عرق بریزد و حالش بهتر شود.
آخرین دیدگاه‌ها